Μου' τυχε μία μέρα να γνωρίσω έναν άνθρωπο, πίνοντας μαζί καφέ και συζητώντας, να έρθει η κουβέντα γύρω από το Θεό. Νέοι τότε και οι δύο, λέγαμε για τα υπαρξιακά μας.

* Καλά απορώ, πως άνθρωποι στην αρχή του εικοστού αιώνα πιστεύουν ακόμα σε δεισιδαιμονίες και ανώτερα όντα που μας φτιάξανε, ενώ η επιστήμη έχει εξηγήσεις σχεδόν για όλα. Δεν πιστεύω να διαφωνείς ; ! Δεν σου φαίνεται περίεργο ; Η αμορφωσιά θα φταίει !
* Καθόλου περίεργο. Εγώ πιστεύω στο Θεό και όχι γενικά και αόριστα. Πιστεύω στο Θεό της Βίβλου, τον Πατέρα του Ιησού Χριστού, ακριβώς όπως περιγράφεται εκεί. Δεν πιστέυω ότι είναι θέμα μόρφωσης. Είναι θέμα εσωτερικής ανάγκης και αναζήτησης.
* Μα καλά, είσαι σοβαρός άνθρωπος τώρα; Επιστήμονας, σπούδασες,
είναι δυνατόν να λες τέτοια πράγματα. Μεσαιωνίζεις . . .
* Φυσικά και είναι. Δεν έχω καμία απαίτηση να το καταλάβεις. Η πίστη είναι προσωπική υπόθεση, η δε χριστιανική πίστη ξεκινάει με την ακοή του λόγου του Θεού και αυτό δημιουργεί κάτι στην καρδιά σου, όπως λέει και ο Παύλος στους Ρωμαίος 10: . . . Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου και η απάντηση (η αφύπνιση του κρυφοάσχετου μέσου Ορθόδοξου), ήρθε!
* Καλά, είσαι Ιεχωβάς ;
* Όχι
* Ευαγγελικός ;
* Όχι
* Πεντηκοστιανός ;
* Όχι
* Ε, τι είσαι ;
* Χριστιανός σκέτο ! Δεν κάνει ;
* Αποκλείεται !
* Γιατί ρε συ ; Πρέπει να έχω ταμπέλα ; Αλήθεια άλλους δεν ξέρεις ; (είπα χαριτολογώντας. Μέχρι εκεί πάει ο μέσος έλληνας ορθόδοξος. Που να ξέρει για τα χιλιάδες χριστιανική δόγματα;)
* Δηλαδή, δεν είσαι Χριστιανός Ορθόδοξος ;
* Όχι ! Θα' πρεπε ;
* Χριστιανός Ορθόδοξος δεν γράφει στην ταυτότητά σου ; Μα καλά, αφού βαφτίστηκες από την εκκλησία μας ! ("Εκκλησία μας", είπε ο πριν από λίγο άθεος) Ξέρεις ότι δεν έχεις ούτε το δικαίωμα, ούτε τις γνώσεις να ασχολείσαι με τα ιερά κείμενα ; Οι Πατέρες μας και η Εκκλησία είναι αυτοί που κάνουν αυτή τη δουλειά . . .
(Ένα ακόμη κήρυγμα καθημερινής κρυφο-ορθόδοξης τρέλας, ανάκατης με ημιμάθεια, μόλις άρχισε. Βαρέθηκα, κουράστηκα. Θέλω να κάνω κάτι για να το αλλάξω αυτό. Πόσες φορές ακόμα έχουν παιχτεί ανάλογα σκηνικά μπροστά στα μάτια μου . . . σοβαρά δεν θυμάμαι.)
* Μην πας να με προσηλυτίσεις τώρα !

(Καλά που ; Αναρωτιέμαι σε τι ; Στο να σκεφθεί ; Μία απλή συζήτηση, ένας διάλογος, μόλις αγγίξει τα στενά όρια της ορθοδοξίας, γίνεται απειλή προσηλυτισμού. Ο φόβος του άγνωστου, η μη αποδοχή της άγνοιας, ο "ξερωλισμός", ανοίγουν την πόρτα στην επιφυλακτικότητα, ακόμα και στην επιθετικότητα, απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό.
Ακούω ανθρώπους να μιλάνε για Ελληνο-ορθόδοξο πνεύμα και μου ακούγεται σαν συμφωνία του Χριστού με τον Βαάλ, σαν πάντρεμα Θεού και διαβόλου. Η καταστροφή του Χριστιανισμού, η αλλοτρίωση και η αφομοίωσή του από την "ελληνική φιλοσοφία", μου προβάλει σαν μακρινός συνεχιστής του ρατσισμού του "πας μη 'Ελλην, βάρβαρος" στο "πας μη ορθόδοξος, αιρετικός"! Εμείς οι ξεχωριστοί, οι "κάποιοι", οι δήθεν, ξαφνικά ΚΑΙ περιούσιος λαός του Θεού ! Ανιστόρητοι, αδιάβαστοι, χωρίς να μπει ποτέ το μαχαίρι βαθιά στην καρδιά μας, στην άγνοιά μας, στον εγωϊσμό μας, στην περηφάνια μας.
Μέχρι πότε ; Είναι μήπως κακό να σκέφτεσαι ελεύθερα ; Να έχεις άλλη άποψη ; Να σε απειλούν με αφορισμό ; Ευτυχώς εμένα δεν μου καίγεται καρφάκι πια . . . Η αμφιβολία ότι ο "πορτιέρης" εκεί ψηλά δεν θα με βάλει μέσα, αν δεν έχω Χ.Ο. στο εισιτήριο ; Έχω ελπίδα όμως.
Η φωνή μου μπορεί να γίνει ένα ΑΓΚΑΘΙ στα πλευρά τους, που θα τους αναγκάσει τουλάχιστον να παραδεχθούν, ότι υπάρχει, μόνο και μόνο γιατί θα τους πονέσει.