ΤΙ ΨΑΧΝΟΥΜΕ

Σε μία ελεύθερη δημοκρατική χώρα, όχι μόνο επιτρέπεις αλλά διευκολύνεις την διακίνηση πληροφοριών, ιδεών, πιστεύω και ταυτόχρονα καλλιεργείς ένα γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη θρησκευτικής λατρείας από όπου και αν προέρχεται, ότι κι αν πρεσβεύει, με τη μόνη προϋπόθεση να τηρεί το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους και να μην παραβιάζει την προσωπικότητα και την ελεύθερη επιλογή του σκεπτόμενου και αναζητούντα την "αλήθεια" πολίτη.

Αναγνωρίζουμε και ξέρουμε τους κίνδυνους που κρύβονται. Ξέρουμε όμως ότι η δημοκρατία αλλά και η δημόσια εξουσία έχει την δύναμη και την ευελιξία να αντεπεξέρθει. Έχει τη βούληση ; Στην Ελλάδα του 2000, όχι ακόμη. Χρειάζεται να ορθώσουμε το ανάστημά μας, να κάνουμε σαφείς τις θέσεις μας, να υποστηρίξουμε έμπρακτα τα αναφαίρετα δικαιώματα μας, να γνωστοποιήσουμε ποικιλοτρόπως στην εκάστοτε κυβέρνηση, ποιοι είμαστε και τι ζητάμε. Δεν ζητάμε κάτι από άλλοι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν. Ζητάμε να απαλλαγούμε από το ζυγό της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, κατέχει τα ηνία της θρησκευτικότητας. Δεν της τα έδωσε κανείς. Τα πήρε μόνη της εδώ και αιώνες. Συγκεντρώνει εδώ και αιώνες εξουσία, δύναμη, χρήματα (με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους - όποιος διαβάζει ιστορία ξέρει και καταλαβαίνει -) και επιβάλλει το μονοπώλιό της στο ποίμνιο, που ανήμπορο και με "φόβο Θεού" το υφίσταται. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, έχει την πίτα έχει και το μαχαίρι και κόβει και μοιράζει όπως αυτή βούλεται, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Και αν κανείς τολμήσει να την αμφισβητήσει θα δεχθεί με "τρισκατάρατες" ευλογίες της -πάντα στο όνομα του Ιησού Χριστού- κι ας είναι ακόμη και η ίδια η Ελληνική κυβέρνηση.

Τα πρόσφατα γεγονότα με δήθεν αφορμή την αναγραφή του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες, πιστοποιεί του λόγου το αληθές. Και βέβαια για πρώτη φορά ίσως στην σύγχρονη Νεοελληνική Ιστορία αναδιπλώνεται η πολιτική δύναμη και φιλοδοξία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όχι μόνο με την απώλεια ψήφων από "σοσιαλιστές χριστιανούς", αλλά για πρώτη φορά και την απειλή δημιουργίας Ορθόδοξου Χριστιανικού Κόμματος που θα κατέβει ενωμένο και παντοδύναμο, αυτόνομο ή μη (βλέπε Αβραμόπουλος, Καρατζαφέρης, Παπαθεμελής κ.α.) στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Για όσους καόπιστα αμφισβητούν τα "σενάριά μας", ας δώσουν λίγο μεγαλύτερη προσοχή στις δημοτικές εκλογές του 2002 και στην κατατρόπωση των υποψηφίων δημάρχων μεγάλων δήμων που υποστηρίζονται από το ΠΑΣΟΚ. Ας προσέξουν κάποιοι αν θα ξαναβγεί βουλευτής ο τωρινός υπουργός Δικαιοσύνης κ. Σταθόπουλος και ας έχει τη συντριπτική υποστήριξη του εκτελεστικού γραφείου, της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού. Αυτή είναι η εικόνα και η ουσία της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εν έτει 2000.

Αυτό που έντονα μας προβληματίζει είναι πως ο Σημίτης ανέτρεψε κάθε προηγούμενο και προσδοκία και ξεκίνησε και διατηρεί έως σήμερα (Οκτώβριος 2000) μία στάση ανοιχτής σύγκρουσης με την Εκκλησία ; Με ποιανού υποστήριξη ξεκίνησε ; Ποιος τον διαβεβαίωσε ότι μπορεί να τα καταφέρει εκεί που παταγωδώς απέτυχαν πολύ πιο χαρισματικοί και δημοφιλείς ηγέτες (Ανδρέας Παπανδρέου, Αντώνης Τρίτσης κ.α.) ;

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή : ο Σημίτης περνά την εικόνα του πετυχημένου και του πρωθυπουργού που πετυχαίνει στόχους. Η επίτευξη της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ πρωτοστατεί σ' αυτή τη συντήρηση της δημόσιας εικόνας του. Ξαφνικά και απροειδοποίητα αποφασίζει να ανοίξει πολλά ταυτόχρονα μέτωπα με την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και ειδικά με την τρόπο που ασκεί τα καθήκοντά του ο Χριστόδουλος. Αυτόν δηλαδή που με τις ευλογίες του ίδιου του ΠΑΣΟΚ και των διαπλεκομένων συμφερόντων, ανέδειξαν σε Αρχιεπίσκοπο. Τι άλλαξε και άλλαξε στάση ο Σημίτης ;

Πρώτος πιθανός λόγος είναι η εξωτερική πίεση που μπορεί να ασκείται από την Ευρωπαϊκή Κοινότηττα. Αφού μπήκαμε στην Ε.Ε. αναγκαστικά θα χορέψουμε και στους ρυθμούς της. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πανευρωπαϊκά γνωστό -και όχι μόνο- ότι παραβιάζει συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα και ειδικά αυτά που αφορούν την ανεξιθρησκεία.

Η Ε.Ε. δεν αρέσκεται ιδιαίτερα στη εικόνα ενός πλήρους μέλους της να παραβιάζονται δικαιώματα, εδικά αυτά που θεωρούνται αυτονόητα στα υπόλοιπα κράτη μέλη. Ειδικά όταν η παγκοσμίως παντοδύναμη Καθολική Εκκλησία που πατά γερά μέσα στα θεμέλια της ευρωπαϊκής Ένωσης, θέλει να ξεπαστρέψει μια και καλή την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, γι' αυτό το λόγο και πιέζει τα Ευρωπαϊκά συμβούλια και τις Επιτροπές να πιέσουν με τη σειρά τους την Ελληνική Κυβέρνηση να αμφισβητήσει την παντοδυναμία της Εκκλησίας μέσα στην Ελλάδα.

Η Ε.Ε. δεν αρέσκεται καθόλου στο γεγονός ότι δεν ελέγχει από λίγο έως καθόλου μία αυτοδύναμη, αυτοκέφαλη και πανίσχυρη εκκλησία στο εσωτερικό ενός κράτους μέλους της.

Η Ε.Ε. δυσανασχετεί με όποιο τρόπο μπορεί στην τριτοκοσμική εικόνα μίας θεωρητικά και πρακτικά σχετικά μεγάλης διαδήλωσης, όπου στην εξέδρα ομιλητών στέκονται καμιά πενηνταριά αντιφρονούντα μαυροφορεμένα αλλά και χρυσοφορούντα και με περιποιημένες γενειάδες γερόντια, που ξεσηκώνουν τη θρησκευτική συνείδηση ενός δήθεν αδικημένου έθνους. Πώς μπορεί να ελεγχθεί αυτό το πλήθος ; Ποιος μπορεί να το ελέγχει αυτό το πλήθος ; Μάλλον, μόνο ο Σημίτης, αλλά με τις ευλογίες της Ε.Ε. Γι' αυτό ίσως και το κεντρικό πανό της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην εξέδρα ανέγραφε "Εκκλησία, Πατρίδα, Ε.Ε" Αυτό είναι το δήθεν φιλοευρωπαϊκό πρόσωπο της εκκλησίας, η οποία ξέρει ότι δεν μπορεί να αντιταχθεί ανοιχτά και στην ίδια την Ευρώπη, αλλά και στο δημόσιο συναίσθημα του μέσου Έλληνα που αισθάνεται πλέον πιο Ευρωπαίος από κάθε άλλη φορά.

Ο δεύτερος και πιθανώς εξίσου σημαντικός λόγος της αλλαγής στάσης του Σημίτη ενάντια στην Εκκλησία είναι καθαρά οικονομικός. Η ελληνική κυβέρνηση επιθυμεί πλέον διακαώς να γίνει ο πλήρης διαχωρισμός εκκλησίας κράτους, όπως άλλωστε ισχύει και στα υπόλοιπα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο λόγος είναι προφανής : η εκκλησία κατέχει αμύθητη περιουσία. Η ελληνική κυβέρνηση, αν και φοβάται να πλήξει το θρησκευτικό συναίσθημα του μέσου ορθόδοξου έλληνα, θέλει να σταματήσει να πληρώνει τόσους θρησκευτικούς και παραθρησκευτικούς λειτουργούς που έχει φορτωθεί τόσα χρόνια, αλλά το κυριότερο, αν και όποτε ολοκληρωθεί ο διαχωρισμός εκκλησίας κράτους, θα αποκαλυφθεί το πραγματικό μέγεθος της εκκλησιαστικής περιουσίας (π.χ. βλέπε μέσω ελληνικού κτηματολογίου). Περιουσία βέβαια για την οποία η εκκλησία θα κληθεί να εισφέρει φόρους, που θα καταλήξουν στα δημόσια ταμεία για την υλοποίηση επόμενων μεγαλόπνοων αναπτυξιακών στόχων.

Επιπρόσθετα, η Εκκλησία θα κληθεί να πληρώσει για πράγματα και ανθρώπους που τόσο καιρό παραφόρτωνε και επιβάρυνε ουσιαστικά το ελληνικό δημόσιο. Η Εκκλησία θα πρέπει να μάθει να πληρώνει τα έξοδά της και την υλοποίηση των πανορθόδοξων σχεδίων της.

Εκεί λοιπόν κρύβεται η ουσία του πράγματος και όχι στις ταυτότητες που αποτελούν την αφορμή για την κήρυξη "πολέμου". Ούτε βέβαια στον αν θα πρέπει να εξετάζεται το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία. Αυτά είναι γρατσουνιές μπροστά στις βαθιές πληγές που πρόκειται να ανοίξουν.