Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΑΝΑΓΚΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Αλίμονο στον άνθρωπο αν δεν είχε τέτοιες έμφυτες ανάγκες. Θα ήταν μία μηχανιστική ύπαρξη με βαριά τη νομοτέλεια πάνω της, που σε κάποιες δεδομένες στιγμές εξωτερικών πιέσεων θα πέθαινε. Εκεί μπορεί να καταλάβει κανείς τη δύναμη της προσευχής, όπου άνθρωποι φαινομενικά ανίσχυροι, παίρνουν δύναμη, γιγαντώνονται και αντέχουν σε κοινωνικές, πολιτισμικές ακόμη και βιολογικές επιθέσεις, με τέτοιο σθένος που μας κάνει εντύπωση.

Αν δεν είχε μία τέτοια διέξοδο μεταφυσική, δεν θα το άντεχε. Για αυτόν το λόγο οι άνθρωποι της προσευχής δεν έχουν καμία σχέση με τον αυτοχειριασμό. Δεν αυτοκτονούν, δεν λιποτακτούν από την πορεία του κόσμου. Προσπαθούν να παρέμβουν στην πορεία και να δουν που τους κατευθύνει το σχέδιο του Θεού. Δεν είναι μία ορθόδοξη ερμηνεία, αλλά πανθρησκειακή.

Η ανάγκη της προσευχής δεν εξωτερικεύεται πάντοτε. Έχει ένα δημόσιο χαρακτήρα, αλλά κατά κανόνα παίζει ρόλο στην υπαρξιακή διάσταση. Η έννοια της συλλογικής προσευχής έχει τη σημασία της συμμετοχής σε μία συλλογική πραγματικότητα η οποία ενώνει, σε ένα μυστικό σώμα, τους ανθρώπους. Μέσα από τις δυνατότητες που προσφέρονται, μέσα στο μυστικό σώμα, επέρχεται γαλήνη, αγιασμός, άνοδος πνευματική, εξύψωση του ανθρώπου.

Υπάρχει κοινωνική διάσταση της θρησκείας σε όλα τα θρησκευτικά επίπεδα. Θρησκεία στην ατομική διάσταση, είτε καταλήγει σε δαιμονισμό ή σε ατομική αίρεση. Η θρησκεία αν χάσει τον κοινωνικό της χαρακτήρα απολιτικοποιείται. Γατί αυτός ο χαρακτήρας κρατάει την ισορροπία.

Υ.Γ. Ο κ. Γιούλτσης δεν είναι μέλος του ΑΓΚΑΘΙ. Ζητάμε συγνώμη που δεν πήραμε την άδειά του για τη χρησιμοποίησή του δοκιμίου του στις ιστοσελίδες μας.