ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ

* Το θέμα της προσευχής, της διδασκαλίας και εξέτασης του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία: θεωρούμε απαράδεκτη την ισχύουσα κατάσταση. Από την τρυφερή ηλικία παιδιών του δημοτικού μονοπωλείται η διδασκαλία του ορθόδοξου δόγματος. Δεν αρνούμαστε το ρόλο που έχει παίξει η εκκλησία στην Ελληνική παράδοση και Ιστορία. Πιστεύουμε ότι αυτός ο ρόλος της θα πρέπει να διδάσκεται -με ιστορικό όμως προσανατολισμό- στα σχολεία.

Πιστεύουμε ότι είναι απαράδεκτο να μη διδάσκεται η φιλοσοφία, αρχές, πιστεύω, αξίες και η ιστορία άλλων θρησκειών που στο κάτω - κάτω και πολυπληθέστερες είναι σε παγκόσμιο επίπεδο , αλλά και μακρύτερη ιστορία έχουν να επιδείξουν. Ο μαθητής δεν θα πρέπει να προσδοκά να επιλέξει τη θρησκεία ή το δόγμα που θα ακολουθήσει. Αυτό ούτως ή άλλως γίνεται μέσα από τις προσωπικές του αναζητήσεις και τα βιώματα μόνο όταν ενηλικιωθεί. Μπορεί όμως να προσδοκεί ότι αποκτά μία πληρέστερη γνώση τις ιστορίας των θρησκειών. Έτσι και αποκτά γνώσεις αλλά μπορεί να αποτελέσει και η αφετηρία του για μία προσεκτικότερη και ουσιαστικότερη προσέγγιση του θέματος θρησκείας, που σε διάφορες φάσεις της ζωής του θα τον απασχολήσει. Με άλλα μάτια κρίσης μπορεί και βλέπει, καταλαβαίνει και συνειδητοποιεί το θρήσκευμα των γονιών του (που κι αυτοί με τη σειρά θα παίξουν το δικό τους ρόλο στην θρησκευτική του ενηλικίωση). Με άλλα μάτια βλέπει και κρίνει πληρέστερα το ορθόδοξο δόγμα και το ρόλο που έπαιξε διαχρονικά στην Ελληνική Ιστορία.

Θεωρούμε απαράδεκτο το γεγονός ότι ένας έφηβος έχει διδαχθεί περισσότερα π.χ. για το δωδεκάθεο, -μέσω της αρχαίας ελληνικής ιστορίας- απ' ότι για παράδειγμα για τα άλλα δόγματα του Χριστιανισμού ή γιατί όχι ακόμα και για το μουσουλμανισμό και τη διαχρονική ιστορική σύγκρουσή του με το Χριστιανισμό. Ή γιατί όχι ακόμα για τη μεγαλύτερη (σε πλήθος πιστών) θρησκεία σε παγκόσμια επίπεδο, τον Βουδισμό. Τα παραδείγματα είναι πολλά, όλα όμως καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα. Η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία δεν μπορεί έμμεσα ή άμεσα να μονοπωλεί το μάθημα των θρησκευτικών.

Το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να αλλάξει κατεύθυνση και ρόλο. Δεν θεωρούμε σωστό ότι ένα μάθημα που διδάσκεται σε εύπλαστα και αδιαμόρφωτα ακόμη πλάσματα, πρέπει να "στρώνει" θρησκευτικούς χαρακτήρες. Το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να έχει αυστηρά ιστορικό χαρακτήρα και κατεύθυνση . Και μ' αυτό τον τρόπο πρέπει να διδάσκεται, να κατανοείται και να εξετάζεται.

* Η κατάφορη παραβίαση της ιδιωτικότητας του ατόμου : τα καμπαναριά Τα τελευταία στατιστικά στοιχεία που πέσανε στα χέρια μας, δείχνουν ότι είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που χτίζει με ασταμάτητους ρυθμούς ορθόδοξες εκκλησίες. Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που χτίζει ακόμη εκκλησίες με τόσους εντατικούς ρυθμούς και με τους λιγότερους πιστούς (σε αναλογία) ανά θρησκευτικό οίκημα. Η ορθόδοξη εκκλησία όμως δεν φαίνεται να πτοείται. Συνεχίζει να χτίζει, και μάλιστα μεγαλεπήβολα και πανάκριβα στην κατασκευή τους οικοδομήματα, τα οποία βέβαια ολοκληρώνονται ως επί το πλείστον από χρηματικές συνεισφορές των πιστών της. Δεν αντιτασσόμεθα σ' αυτή την πραγματικότητα. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα της ορθόδοξης εκκλησίας να διαχειρίζεται τα χρήματα που συγκεντρώνει από συνεισφορές όπως και όποτε αυτή βούλεται.

Αυτό που μας ενοχλεί και καταγγέλλουμε είναι το συστηματικό και τακτικό (κάθε εσπερινό, Κυριακάτικη λειτουργία, μεγάλη ορθόδοξη γιορτή και για άλλα πολλά) χτύπημα των καμπαναριών και η αναμετάδοση της θρησκευτικής λειτουργίας από εξωτερικά μεγάφωνα, που στόχο έχουν το εσωτερικό του τυμπάνου κάθε ιδιώτη που τυγχάνει να μένει σε οικοδομικό τετράγωνο γύρω από το στεγασμένο ορθόδοξο ναό. Πιστεύουμε ότι αυτό αποτελεί κατάφορη παραβίαση της ιδιωτικότητας του ατόμου μέσα στον ιδιωτικό του χώρο (σπίτι, εργασία κ.λ.π.)

Ποιοι από εμάς δεν παρευρίσκονται σε κάθε λειτουργία του ναού της κοντινής μας ενορίας και δεν έχουν ξυπνήσει ή δεν έχουν ενοχληθεί από το χτύπημα της καμπάνας ή την ζωντανή και υπερβολικά δυνατή -πολλές φορές και παράφωνη- αναμετάδοση της λειτουργίας από μεγάφωνα ; Γιατί πρέπει να υποστώ μία τέτοια ταλαιπωρία ; Γιατί πρέπει να υποστώ μία τέτοια παραβίαση του οίκου μου, όταν εγώ δεν επιθυμώ να ακούσω πράγματα τα οποία δεν πιστεύω ή ακόμα έχω αποκηρύξει ;

Ας το δούμε και από την άλλη πλευρά :πως θα σας φαινόταν αν για παράδειγμα ήσασταν ένας καλός χριστιανός ορθόδοξος, εγκατεστημένος π.χ. στην Κομοτηνή και το σπίτι σας τύχαινε να είναι δίπλα σε ένα τζαμί ; Θα σας άρεσε να ξυπνάτε από το κήρυγμα του μουσουλμάνου ιερέα (ιμάμης) πολλάκις κάθε μέρα ; Θα μετακομίζατε έτσι δεν είναι ;

Αν παραδεχθείτε το παραπάνω γεγονός, δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε παραπάνω. Αν όχι, τουλάχιστον σεβαστείτε το αναφαίρετο δικαίωμα κάποιος να είναι αλλόθρησκος και να μην "ενοχλείται" από ύμνους και διδασκαλίες τις οποίες δεν πιστεύει. Το θέμα της ηχορύπανσης και της κοινής ησυχίας συμπληρώνει και ολοκληρώνει την επιχειρηματολογία μας. * Προσηλυτισμός στην Ελλάδα : επιθυμούμε να επαναπροσδιοριστεί το άρθρο του Συντάγματος που αφορά την ανεξιθρησκεία και ειδικά το θέμα του προσηλυτισμού και της διακίνησης θρησκευτικών πιστεύω και ιδεών. Για το κομμάτι του προσηλυτισμού, η ελληνική πολιτεία έχει καταδικαστεί επανειλημμένα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο οποίο έχουν καταφύγει πολίτες που καταδικάστηκαν για προσηλυτισμό.

Η Ορθόδοξη εκκλησία -αν και όποτε το αντιληφθεί- διώκει αυτομάτως κάθε άνθρωπο ή ομάδα και την προσπάθεια του για πληροφόρηση και επικοινωνία των πιστεύω του. Και η ορθόδοξη εκκλησία θα έπρεπε για παράδειγμα να διωχθεί όταν ακόμη και σήμερα συνεχίζει να στέλνει "Σαμαρίτες" μέσα στα σπίτια πολιτών, οι οποίοι με ηθικούς και άλλου είδους εκβιασμούς πιέζουν για τις υπογραφές δημοψηφίσματος ενάντια στη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες.

Το πρόβλημα όμως που τίθεται δεν είναι ποιοι και πως πρέπει να διώκονται. Υπάρχει κενό στο νόμο. Η συμπλήρωση του κενού, αλλά και η αλλαγή της επιθετικής και από θέση ισχύος στάσης της εκκλησίας, αλλά και της πολιτείας, απέναντι σε μειοψηφικά δόγματα, θα φέρει ισορροπία. Δεν στηρίζουμε καμία προσπάθεια προσηλυτισμού. Είμαστε ενάντια σε οποιοδήποτε ψυχολογικό, ηθικό ή άλλου είδους εκβιασμό και πίεση με στόχο την παραπληροφόρηση για άλλα δόγματα και θρησκείες ή άλλες ενέργειες που στόχο έχουν να εντάξουν το άτομο μέσα σε θρησκευτικούς κόλπους τους οποίους δεν γνωρίζει, αλλά και ούτε πραγματικά θέλει να μάθει, ή ακόμα και φοβάται να μάθει.

Επιπρόσθετα, εναντιωνόμαστε σε κάθε προσπάθεια κατανομασίας του ατόμου με επίθετα όπως αιρετικός, ετερόδοξος, κ.λ.π.. Η θεώρηση του "πας μη ορθόδοξος, βάρβαρος" μας δυναμώνει και μας κάνει να θέλουμε να αγωνιστούμε πιο πολύ. Ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να εκφράζει τα πιστεύω του και κανείς δεν μπορεί να του το αφαιρέσει.